Dwangisolatie of dwangmedicatie?
De praktijk van het gebruik van isoleerruimten in de geestelijke gezondheidszorg krijgt na enkele ‘incidenten’ in de Amsterdamse psychiatrie ruime media aandacht. Terecht wordt in het redactionele commentaar van 26 september de vraag opgeworpen waarom in Nederland meer wordt gesepareerd dan in omringende buitenlanden. Gedeeltelijk moet het antwoord worden gezocht in het gemakkelijker toedienen van dwangmedicatie om crises beheersbaar te maken.
Niets is zo verhelderend als het zelf aan den lijve ondergaan van interventies in de (geestelijke) gezondheidszorg alvorens er een oordeel over te ventileren. Veel commentatoren die menen harde uitspraken te kunnen doen over de praktijk van de psychiatrie kunnen echter (gelukkig) niet op dergelijke eigen ervaringen terugvallen. Toch moeten we naar mijn smaak hier de sleutel voor een deel van de oplossing van het probleem zoeken. Want wat is beter – als je uit twee kwaden moet kiezen? Liever in de isoleer, al is dat eenzaam en verlaten? Of toch maar een kalmerende injectie, ook al is het dan tegen je wil en ook al wordt daarmee doorgaans de hele geest lamgelegd? Of allebei wellicht?
Het is nu eenmaal in de niet-ideale wereld niet altijd mogelijk om op minder ingrijpende manieren het leven in instellingen voor geestelijke gezondheidszorg voor iedereen leefbaar te maken en te houden. Laat dan in ieder geval de cliënt zelf de keuze, ook al is het een beperkte, want de ideale, die ontbreekt helaas maar al te vaak. Dat heeft het voordeel dat de cliënt doorgaans spreekt vanuit de eigen ervaring en beleving en dus weet waar hij of zij het over heeft. En dan hoeven niet anderen te bepalen wat goed is voor deze mens, en is het evenmin nodig een algemeen antwoord te formuleren op de onmogelijke vraag wat beter is: dwangisolatie of dwangmedicatie?
Ron Berghmans, voormalig patiëntentenvertrouwenspersoon in de ggz en tegenwoordig als gezondheidsethicus verbonden aan de sectie Metamedica van de Universiteit Maastricht
No comments:
Post a Comment