psychoanalyse

De Volkskrant, maandag 29 maart, Opinie en Debat, p. 27

Het hing al jaren in de lucht: het College voor Zorgverzekeringen heeft de psychoanalyse deze week uit het verzekeringspakket geschrapt! Er is onvoldoende wetenschappelijk bewijs dat psychoanalyse effect heeft. Toen ik in 1972 psychologie ging studeren was dat nadat ik met veel enthousiasme een paar boekjes van Sigmund Freud had gelezen. Pas in het tweede studiejaar kreeg in voor het eerst – en tevens het enige – college over de psychoanalyse. Met een hoge dosis dédain werd toen korte metten gemaakt met het gedachtengoed van Freud: onwetenschappelijk want niet te toetsen omdat de theorie gebaseerd is op cirkelredeneringen. Het was de tijd van de no-nonsense in de psychologie: het behaviorisme vierde hoogtij. De mens werd in deze benadering gezien als een ‘zwarte doos’ waar je iets in kon stoppen en daarna kon kijken wat eruit kwam. Wat in die doos gebeurde was niet meetbaar, want veel te moeilijk. En dat is nu juist het domein van de psychoanalyse: de mens die onvervulde verlangens koestert en die steeds opnieuw gehinderd wordt in zijn streven het paradijs op aarde te verwerven. Wat meetbaar is is wat je erin stopt en wat eruit komt. En dat is precies de toets die het CVZ hanteert bij het beoordelen van behandelingen: het is pas ‘evidence based’ als je de input en de output kunt berekenen. Met dit besluit van het CVZ wordt de mens met zijn verhaal definitief de nek om gedraaid.